Józef Machoy urodził się 24 stycznia 1896 roku w Przemęcie (ówczesny powiat wolsztyński). Podczas nauki w szkole pruskiej w Przemęcie w 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, protestując przeciwko prowadzeniu nauki religii w języku niemieckim. Za protest był karany cieleśnie, a jego ojciec dodatkowo kilkukrotnie grzywną. Po ukończeniu szkoły powszechnej wyuczył się zawodu ślusarza. Pracował w firmach krajowych i zagranicznych aż do 1915 roku, gdy został powołany do wojska pruskiego. Służył przymusowo w armii niemieckiej na froncie francuskim do roku 1918. Korzystając z urlopu, nie wrócił do swojej formacji, ukrywając się w Poznaniu. Wstąpił jako ochotnik do Centralnego Komitetu Obywatelskiego, biorąc udział w konspiracyjnych ćwiczeniach wojskowych. Dołączył do oddziału powstańczego 27 grudnia 1918 roku. Brał czynny udział w walkach o oswobodzenie Poznania i okolic. Jako ochotnik – powstaniec wykazał się odwagą podczas zdobywania dworca głównego (27/28 XII 1918) oraz lotniska Ławicy 5/6 I 1919 r. Pełnił służbę patrolową i wartowniczą przy zdobytych obiektach wojskowych i rządowych. Odznaczył się wybitnie podczas rozbrajania przybyłych na dworzec główny transportów Grenschutzu. Potwierdził to na piśmie jego ówczesny dowódca. Dnia 11 II 1919 roku przeszedł jako ochotnik do 3 kompanii I baonu 2 Pułku Poznańskiego. Następnie ruszył na front pod Zbąszyń, gdzie walczył przeciwko Niemcom – brał udział w bitwie pod Kopanicą, a następnie w bitwie pod Nową Wsią, gdzie został ciężko ranny i dostał się do niewoli. Tylko dzięki pomocy Polskiego Czerwonego Krzyża udało mu się przeżyć. Dnia 9 X 1919 nastąpiła wymiana jeńców, wskutek której trafił do poznańskiego szpitala. Po I wojnie światowej został uznany za inwalidę wojennego (w związku z odniesionymi ranami i powikłaniami). Pracował jako ślusarz w Warsztatach Głównych Parowozowo-Wagonowych w Poznaniu. Ożenił się z Marią z domu Motała i miał dwoje dzieci – córkę Józefę i syna Leona. Był wielokrotnie odznaczony m. in. Medalem Niepodległości. Był objęty ustawą dla niezwykle zasłużonych bojowników niepodległościowców. W czasie drugiej wojny światowej jako powstaniec wielkopolski został zatrzymany przez gestapo i maltretowany. Zmarł schorowany w listopadzie 1949 roku. Jest pochowany w Poznaniu na cmentarzu przy ul. Bluszczowej.
Prezydium Zarządu Krajowego
Związku Oficerów Rezerwy RP im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
fot z serwisu billiongraves.com
